საპოვნელა
ოქტომბერში თუ ჩვენს მხარეს ჩაგივლია,
შეამჩნევდი მიმობნეულს მინდორველას...
პაწაწინა მარჯნისფერი ყვავილია,
იმერეთში ეძახიან საპოვნელას........
ოქტომბერში თუ ჩვენს მხარეს ჩაგივლია,
შეამჩნევდი მიმობნეულს მინდორველას...
პაწაწინა მარჯნისფერი ყვავილია,
იმერეთში ეძახიან საპოვნელას........
მინდა ისევ შენთან ვიყო, ისევ შენი ღიმილი მკლავს,
უშენობა არ მასვენებს, ვიცი უნდა უშველო თავს,
ვეღარსად ვერ გაგექცევი, ომიც შენთან ლაპარაკს გავს,
ალბათ ისევ დავბრუნდები გამოვყვები ქაღალდის ნავს,
დღისით შენს ბაღში ვღიღინებ,
ღამით ყვავილებს ვდარაჯობ,
პირველად შენ გამიღიმე
და მერე შენმა ყაყაჩომ
ძველი თბილისი ისევ მიგონებს,
ნისლივით ჩნდება დარდი,
ერთ დროს პირველი მეფაიტონე
ქუჩაში ფეხით დადის.
აღარც დაბნეული მძივი ვარ და
აღარც მარცვალ – მარცვალ ვიკრიფები,
ნუთუ არ გინახავს წვიმის ფარდა,
ან გაცინებული ტირიფები...
აბა როგორ დაგიამო, ან რა ლექსი გიმღერო,
ბიჭოვ ჩემო სიყვარულო ვარდისა და მზის ფერო,
ნუთუ აღარ გაგახსენდი რაც აქედან წახვედი,
ოჰ, ნეტავი ერთად იყოს თბილისი და წაღვერი.
გახსოვს გიკრეფდი იებს,
კრძალვით გიბნევდი თმაში,
სიო არხევდა ფოლებს,
რა კარგი იყავ მაშინ...
იმ პატარა სიყვარულის ცრემლებს ვფიცავ,
იმ თეთრ აკვანს, დედაჩემის ცისფერ თვალებს,
ვფიცავ მიწას, ვაჟას გულზე დაყრილ მიწას,
რიჟრაჟს ვფიცავ ნისლებში რომ იფერმრკთალებს...
მე მინდა გიყურო მაგ ლამაზ თვალებში,
მინდა რომ გიყურო,
გიყურო შენ...